از تاخیرها ؛ تا عجله هایم فاصله ای به اندازه یک عمر کیلومتر!

تاخیر در یاری تو ؛ و عجله در گریز؛ در نیامدن و نماندن با تو؛

من عجولم ؛ در نماندن؛ در ندیدن و در سر کشیدن تمام صبر!

لگد بر کاسه صبر ؛ و سوزاندن ریشه صبر؛ و زغال کردن درخت صبر.

از خودم هم خسته شده ام؛ چون در خواستن خودم هم تاخیر دارم؛

نه تاخیرهایم تاخیر و نه عجله هایم عجله است؛

اصلا بوی کارهای آدمیزاد نمی دهد؛ بوی مردمان ؛ بوی اختیار و بوی انتظار ...

تو را که دیدم در آمدنم پهلوان شدم ؛

پنجه در پنجه نگاه تو انداختم؛ و شرم نکردم؛

 زنجیری به سستی یک نخ را نگسستم و طنابی به محکمی زنجیر

تو را حلقه حلقه کردم؛

از دستت گریختم ؛

از زنجیر محبتت، از اکسیر نگاهت؛ از عطش هدایتت؛

همان زنجیری که پهلوانان را به زانو کشاند؛ و همان اکسیری که مس مذاب

شده ای را طلا نمود....

اما خاکم به سر که از راه ماندم و تنها در مصاف با تو زور بازویم را ذخیره

از عجله هایم در تنها گذاشتنت مردم ؛

و از تاخیرهایم در چگونه ماندم خاک شدم!

و اینک تو ؛ عاشورا؛ عطش؛ عشق و یارانی که از آنان دل برده بودی؛

هر کدام پهلوان ؛ و شیر میدان نبرد؛ اما آنچنان ذلیل نگاه تو

که چو کودک مادر مرده ای صدای گریه ی شان را سکوت کربلا می شکست.

و من چه بگویم از سکوت کربلا و صدای گریه کودکانه یاران حسین؟

حر تو بگو!

کسی که چیزی نمی گوید! تو بگو ؛

تو بگو و مرا از این برزخ جهل به بهشت و نور علم بکشان!

حر ؛ ای پسر ریاحی ؛ ای پهلوان عرب تو بگو!

تو برای چه مثل کودکان صدای گریه سر می دهی؟

تو مردی! تو شیر بیشه شجاعتی ؛ تو چرا می گریی؟

و حر با یک کلام تکلیفم را روشن کرد؛ که مگر کوری! مگر نمی بینی !

حسین دل از همگان برد و مرا بیچاره کرد؛

من اینجا چه می کنم؛؟ اصلا من اینجای نیستم ؛ من ناکجایی شده ام

و سرانجام حر ،؛ توبه ، سوز و اشک ندامت و هرم خجالت در نگاه

و زنجیر عشق حسین ، نگاه حسین ، تکثیر در چشمان حسین....

و در آخر... خدایت بیامرزد که تو حری همانگونه که مادرت تو را بدان نام نهاد....